Alstublieft, mevrouw!
Twaalf uur per dag werken, zes en halve dag per week. Dat was het lot van duizenden meisjes die vanaf hun dertiende, niet langer leerplichtig, ergens gingen werken als meisje voor dag en dacht. Schoenen poetsen, sokken breien, koeien melken, kachels schoonmaken en zilver poetsen, het is maar een greep uit de vele werkzaamheden die ze verrichtten.
In ‘Alstublieft, mevrouw’ portreteer ik zeven dames die voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog hebben gewerkt als dienstmeisje. Want wie anders dan zijzelf kunnen het beste vertellen hoe het was om in betrekking te zijn?
- Alstublieft, mevrouw – Een geschiedenis van de Nederlandse dienstmeisjes
- Vier drukken
- Thomas Rap
- ISBN 9400402392
‘Alstublieft, mevrouw!’ verkrijgbaar in braille en gesproken vorm
‘Alstublieft, mevrouw!’ via de Stichting Aangepast Lezen nu ook verkrijgbaar in braille en in gesproken vorm.
Verhuurd aan de boer voor dag en nacht
Een kleine, gezette vrouw stond in de keuken. Mevrouw
Jenniskens, de boerin uit Leunen.Gisteren, op vrijdag 30 april 1940, was Mieneke voor het
laatst naar school geweest. En nu stond die vrouw in hun huis. Mieneke kende haar wel vaag, ze kwam ook uit Swolgen van oorsprong.‘Jullie Mieneke is van school af. Kan ze niet bij ons wo-
nen en werken?’ vroeg ze.‘Ja, dat is goed,’ zei moeder. ‘Dat moet ze maar doen, dan
is ze uit de kost kwijt.’
Mieneke had niks te zeggen. Ze had het maar te doen.
Eén mond minder voeden, dat was welkom in het gezin met zes kinderen.En zo fietste Mieneke zondag 1 mei, na de hoogmis, met va-
der in oostelijke richting. Haar bruine haren wapperdennaar achteren, alsof die in Swolgen wilden blijven.
‘Probeer niet om terug te komen, want de bezemstok
staat achter de deur,’ waren moeders laatste woorden. Niet
dat moeder haar ooit echt zou slaan, daar was ze te lief
voor. Maar dit was haar manier om Mieneke te behoeden
voor heimwee.
Abe en de Aardichman, Afûk, 2022, yllustraasjes Yke Reeder